Gepubliceerd: 3 jaar geleden (2021-05-05)
Slecht weer en een heerlijk gevoel na het beginnen met hardlopen.
Het is een zondag in mei. In de planning staat een rustige hardlooptraining met een laag tempo. Het regent, het waait en het is 8 graden. Veel zin in beginnen met hardlopen heb ik niet met dit weer. Ik check Buienradar. Als ik enigszins droog wil hardlopen moet ik NU gaan.
Ik neem een besluit en ga nu beginnen met hardlopen. Ik laat me niet ontmoedigen door het weer. Op het weer kun je je kleden. Ik heb een doel en daar ga ik voor. "Ik wil me fit voelen!". Welke kleding voor het hardlopen kies ik bij dit gure weer? Lange broek, thermoshirt en een dun shirt met lange mouwen.
Om mijn route te bepalen check ik eerst nog een keer Buienrader, waar komt de wind vandaan? Noord/westen. Eerst tegen de wind in. Dan doe ik eerst het lastigste en heb ik het de terugweg makkelijker. De route zit in mijn hoofd.
Ik roep naar mijn gezin welke route ik ga lopen en vertrek en ga beginnen met hardlopen. Het spettert en de wind snijdt door mijn kleding heen. De druppels voelen als kleine ijsblokjes aan op mijn gezicht. Mijn handen koud, ik doe ze in mijn mouwen.
"Hm, dit is nog best koud. Waarom doe ik dit? Omdat ik mezelf beloofde deze week 3x te gaan hardlopen?! O ja. En het is ook heel fijn, meestal tenminste. De laatste training waarin ik ontspannen liep is alweer een paar weken geleden. Ik kom nu ook niet echt lekker in mijn ritme en mijn hartslag is aan de hoge kant."
In het eerste deel wanneer ik ga beginnen met hardlopen focus ik me op mijn ademhaling. Rustig in en uit door mijn neus. De zuurstof voelt als voeding voor mijn lichaam. Mijn snelheid pas ik eropaan, die is nu niet belangrijk. Ook al moet ik in m’n hoofd nog wel even mijn andere ik daarvan overtuigen/een korte discussie voeren met mijn andere ik.
“Nee Alina, het hoeft echt niet!” , “Ja, maar…”, “Niks maar, doe rustig.”
Na een stuk hardlopen merk ik steeds minder van de wind en het regent niet meer. De wind waait nog even hard maar hij belemmert me niet meer. Ik ben eraan gewend. Ik ben gewend geraakt aan de buitentemperatuur. Ik ben lekker warm geworden na het beginnen met hardlopen en mijn handen kunnen nu wel uit mijn mouwen. Het lukt me om me op mijn ademhaling te blijven focussen. Deze blijft rustig, ondanks de wind. Ik kom steeds beter in mijn ritme.
Ik check mijn horloge en zie dat mijn hartslag ook laag blijft. Mijn hardloop tempo, dat niet belangrijk was, is toch nog redelijk. Dat had ik niet verwacht. Deze feedback van mijn horloge bevestigt mijn gevoel van lekker hardlopen. Mijn zelfvertrouwen en motivatie nemen toe.
Ik word steeds blijer. De endorfine doet goed hun werk. Er ontstaat steeds meer ruimte in mijn hoofd wat me een vrij gevoel geeft en mijn creativiteit kan bloeien. Ik bedenk me wat ik tegen die ene collega kan zeggen over onze stroeve samenwerking. Een idee voor een nieuwe blog “beginnen met hardlopen” ontstaat (deze dus). Ik bedenk een oplossing voor een probleem in mijn planning van volgende week. Wat heerlijk om zo vrij te kunnen denken.
Ik ga zo op in mijn constructieve gedachten dat ik niet in de gaten had dat ik alweer bijna thuis ben. Jammer, het gaat zo lekker. Ik check mijn hartslag en zie dat deze nog steeds laag is. Er zit nog energie in mijn lijf. Ik doe er nog een klein rondje bij.
Ik voel de vermoeidheid van het hardlopen in mijn benen toenemen en ook de regendruppels nemen toe waardoor ik echt nat word. Ik ben klaar voor vandaag. Voldaan ga ik naar huis.
In de bijkeuken op de vloer trek ik mijn natte schoenen uit, roep dat ik thuis ben en stap onder warme douche. Ik neem een heerlijk kop thee en open de laptop om al mijn goede ideeën even op te schrijven. Heerlijk. Ik ben zo blij dat ik kan toch kon beginnen met hardlopen!