Gepubliceerd: 3 jaar geleden (2021-07-04)
Al vijftien jaar loop ik hard en nog nooit liep ik een marathon. ‘Ga ik nooit doen,’ dacht ik. ‘Dat kan niet goed zijn voor mijn lijf.’
Toch bedacht ik eind 2019 om deze klassieke afstand tóch te gaan lopen. De marathon van Rotterdam zou het worden. Ik volgde een minutieus trainingsprogramma, was er elke dag mee bezig. Maar zoals inmiddels bekend ging ook deze wedstrijd niet door vanwege de Corona-uitbraak. Drie weken voor tijd werd deze geannuleerd en mijn hele motivatie zakte weg. Ik was er bijna en toch heb ik de marathon drie weken later niet zelf gelopen.
In oktober staat de marathon van Rotterdam opnieuw gepland. Ik heb een startbewijs en toch ga ik niet.
Waarom eigenlijk niet? Ik kijk er graag met je op terug.
“Waarom loop je hard?”
Dit heeft alles te maken met mijn hardloopmotivatie. Mijn waarom voor hardlopen.
Aan alle deelnemers van de Webinar én aan de deelnemers van Ren Energiek is mijn allereerste vraag: “Waarom loop je hard? Of waarom wil je hardlopen?”
Je waarom is je stip op de horizon. Deze stip geeft je richting.
Je waarom is datgene waar je echt voor wil gaan. Het is je ambitie. Het is de waaróm je iets wel of niet doet.
Na het stellen van je waaromvraag begint de invulling:
Op welke manier kan ik mijn ambitie bereiken?
Wat moet ik daar dit jaar voor doen?
Wat kan ik daar de komende drie maanden voor doen?
Wat vraagt dat van mij voor de komende week?
Wat is dat voor vandaag?
Deze invulling zet je om in daden. De uitvoering. Die is makkelijk vol te houden wanneer je je waarom kent.
Waarom niet de marathon?
Vijftien jaar geleden was ik beginnend hardloper. Iedere week rende ik een rondje van tien kilometer op zondagochtend. Op hardloopschoenen die zo goedkoop mogelijk waren. En dan die tien kilometer zo snel mogelijk.
Één keer per week hardlopen werd twee keer. Daarna begon ik met het hardlopen van georganiseerde loopjes in de buurt.
Over de streep komen met een steeds iets snellere tijd gaf me een gevoel van trots. Op mezelf en ten opzichte van anderen. Je zou kunnen zeggen: een vrij competitieve instelling. Dit opschrijvend hoor ik de mensen die mij wat langer kennen al gniffelen. “Alina wil ook overal de beste in zijn.”
Sneller rennen of verder rennen en daarom waardering krijgen. Dat was mijn waarom voor het hardlopen. En bij een gedreven hardloper komt dan vroeg of laat een stemmetje met De Vraag: ‘Je wilt toch zo graag hardlopen. Waarom dan niet de marathon?’
Ik werkte en leefde er naar toe. Maar op zeker moment merkte ik dat ik niet meer sneller kon. Fysiek ongemak als pijn aan mijn knie en hoofdpijn leidden ertoe dat ik mijn plezier begon te verliezen.
Tegennatuurlijke manier van hardlopen
Waar kon ik leren hardlopen zonder meteen lid te worden van een hardloopclub, waarbij ik wekelijks op vaste tijden met anderen moest hardlopen?
Via een vriendin kwam ik terecht bij Susanne, een mindfull-run trainster. Een tegennatuurlijke manier van hardlopen voor mij.
Susanne zei: “ga langzamer hardlopen.”
‘Nee! Natuurlijk niet,’ dacht ik.
Ze gaf tips op het gebied van hardloopademhaling en hardloopfocus. Het waren op dat moment voor mij lastige hardlooptips die ook niet allemaal aankwamen. Maar het zette wel een eerste stap in de verandering van mijn hardloop-waarom.
Ik werd getriggerd om meer te willen weten over hardlopen en kwam erachter dat er nog een hele wereld te ontdekken was op hardloopgebied. Ik las boeken, bekeek filmpjes, ging andere hardloopcursussen volgen. Ook sprak ik met andere hardlopers over hun manier van training, hardlooptechniek, hardloopschoenen, ademhaling en voeding met als doel: sneller en verder hardlopen.
Ik ging steeds sneller en verder
Ik probeerde van alles uit en ik ging inderdaad sneller en verder lopen. HOERA!
Tijdens mijn zoektocht naar sneller en verder hardlopen gebeurde er ook iets anders: mijn bewustzijn werd enorm aangezet. Dat was een nieuw gevoel. Mijn waarom van hardlopen was niet alleen meer sneller en verder hardlopen. Het verschoof ook naar persoonlijke ontwikkeling: steeds weer iets nieuws uitproberen en ervaren welk effect dit heeft op mijn lijf.
Maar er gebeurde ook iets niet: mijn irritante hoofdpijn ging niet weg. Het was onvoorspelbaar: de ene keer was het er wel en de andere keer was het er niet. Hoe kwam dat?
Om daarachter te komen besloot ik een dagboek bij te houden: wanneer gebeurt het wel en wanneer niet? Afstand, tempo, hartslag, vocht, voeding en het weer. Ik noteerde het allemaal.
Ik ontdekte een patroon: wanneer ik boven een bepaalde hartslag kwam was de kans groter dat er hoofdpijn ontstond.
Conclusie: niet meer boven een bepaalde hartslag hardlopen.
Gevolg: geen intervallen en rustiger hardlopen.
Toch bleek dat niet zo zwart-wit te zijn. Mezelf bestuderend tijdens het hardlopen merkte ik ook dat de manier waarop ik startte invloed had. Mijn stressniveau op de dag zelf was ook bepalend. Niet alleen stress die met werk of gezin te maken had of het tijdsbestek voor het hardlopen, maar ook het te behalen resultaat van de hardlooptraining. Een strak voorgesteld resultaat of een hogere mate van stress leverde regelmatig ook hoofdpijn op.
De meest pure vorm van hardlopen
Terug naar de beginvraag over het (niet) hardlopen van de marathon. De ultieme afstand, die prijkt op menig bucketlist, zeker op die van de hardloper. Het hardlopen van deze afstand hoort nog erg bij mijn waarom van harder en meer lopen.
Maar nu, anderhalf jaar na het uitstellen van de marathon, is er iets gebeurd met mijn waarom van hardlopen.
Ik weet nu: overal de beste in willen zijn en Grote Doelen nastreven beperkt mij in mijn ontspanning en plezier. Dat heb ik geleerd in een tijd waarin we veel op onszelf waren aangewezen. Ik heb mijn hardlopende-ik herontdekt. Geen wedstrijdprikkels, maar gewoon ik die hardloop. Ik focus op wat ik doe en iedere keer weer zoek ik naar mijn mogelijkheden vanuit ontspanning en plezier.